De stem van mijn stilte

Wat een boek! Dit is zo'n boek dat je niet kan wegleggen, dat ik aan iedereen (die het wel of niet wou horen ) vertelde hoe diep het me geraakt had. 

In De stem van mijn stilte doorbreekt Veerle Hegge het hardnekkige taboe rond eetstoornissen op latere leeftijd. Vaak weet de omgeving zich geen houding te geven of durft men geen vragen te stellen. In plaats van nabijheid volgen ongemakkelijke stiltes, opgetrokken schouders en snelle oordelen. Eet toch gewoon een boterham. Doe normaal. Alsof het zo eenvoudig is.

Met dit boek verbreekt Veerle, echtgenote van Bart de Wever, het zwijgen. Ze biedt een eerlijke inkijk in wat er werkelijk schuilgaat achter haar jarenlange strijd: waarom ze niet at, waarom ze bleef zwijgen en ogenschijnlijk moeiteloos doorging – zoals ze dat haar hele leven had geleerd. Welk diepgeworteld trauma haar uiteindelijk tot deze innerlijke schreeuw dreef.

Het boek leest vlot, ik had het gevoel dat ik met een vriendin aan tafel zat en dat zij mij haar verhaal vertelde. 

Ik vind het ook bijzonder moedig dat een bekend figuur, de vrouw van de premier zijn is niet niks, het lef had om met haar verhaal naar buiten te komen. In het boek lees ik tussen de lijntjes door hoe groot de liefde is voor haar gezin, voor Bart maar zeker ook voor haar vier prachtige kinderen. 

Ik heb echter ook verwarrende gevoelens bij sommige stukken in het boek, ik kan me absoluut niet voorstellen dat er nooit door haar gezinsgenoten gevraagd werd waarom ze zo mager werd, waarom ze telkens na de maaltijd naar de wc moest, hoe het komt dat ze nooit kon huilen en dat haar trauma uit het verleden nog maar kort geleden kon vertellen tegen haar echtgenoot. Ik wijs hier zeker niet met de vinger maar voor mij roept dat gewoon vragen op.

Er is een moment in het boek dat ze onderweg is met Bart naar de eetkliniek in Tienen om in opname te gaan. Ze schrijft dat ze "vermoed" dat ze beiden verdrietig zijn. Hoe komt dat ze dit vermoed en dat daar niet over gepraat werd? Met zo'n stukjes in het boek had ik het lastig. Hij én de kinderen zagen dat ze afzag van heel de situatie en toch werd er niet samen over gepraat. Taboe? Schaamte? Omdat je het niet als kind geleerd hebt? Tijdsgeest?

Ik vind het een eerlijk en kwetsbaar boek, ze praat immers over haar trauma in haar leven maar vooral schrijft ze heel open over haar eetstoornis op latere leeftijd en de impact daarvan op haar leven. Respect !