Blijf je in een ongelukkig huwelijk of stel je een carrièreswitch uit? In deze prestatiegerichte maatschappij beogen we zogezegd succes door te volharden. Leen Dendievel vertrok naar Santiago de Compostella, maar besloot na een week op haar stappen terug te keren of, met andere woorden, op te geven. Leen betoogt dat dromen en doelen kunnen veranderen, niet meer passen bij wie je bent, dat je het recht hebt om op te geven, van mening te veranderen en je hart te volgen. Weloverwogen opgeven kan je net succes bezorgen. Want, soms is opgeven beter.

Ik was totaal overdonderd toen we begin oktober ’24 het nieuws vernamen dat Brenda Froyen er niet meer was. Ik volgde Brenda op sociale media naar aanleiding van haar eerste boek over haar kraambedpsychose. Ik las dit boek in een paar dagen uit omdat het zo vlot en eerlijk is geschreven maar het veranderde ook mijn kijk op haar. Welke zinnige woorden kan je in godsnaam neerpennen bij zo’n open, eerlijk en puur verhaal van iemand die weet wat psychosen zijn en wat die uitrichten, ook bij de familie en vrienden? 

Iedere acht dagen wordt er een vrouw vermoord, puur omdat ze vrouw is. Omdat een man denkt dat hij haar kan domineren en zij dit niet toestaat. Kan hij haar niet behandelen zoals hij wil? Dan moet ze maar dood.Dit overkomt ook Mieke van 21 jaar. Ze is Amerikaans, maar studeert tijdelijk in Nederland. Om leuke contacten op te doen, download ze Tinder en begint met swipen. Daar komt ze het profiel tegen van Thomas. Op zijn foto ziet hij er erg leuk uit en ze swipet naar rechts. Al na de eerste date raakt Thomas geobsedeerd door Mieke. Hij stuurt haar een groot bos rozen en veel cadeautjes. Mieke krijgt er een raar gevoel van en geeft duidelijk aan dat ze een relatie niet ziet zitten met hem. Echter zorgt dit er juist voor dat Thomas nog meer aandacht van Mieke wil. Wanneer ze na een tijd een vriend heeft slaan alle stoppen door bij Thomas. Hij brengt Mieke om het leven en verwondt Tom, de vriend van Mieke, levensgevaarlijk.Een swipe naar rechts, die fataal bleek te zijn.

Twee papa’s: De ongewone weg naar een gewoon gezin.

"Adam is een laatbloeier. Hij woont bij zijn oma die dement begint te worden en hij werkt als taxichauffeur voor ernstig zieken. Eigenlijk zou hij graag de Chimborazo beklimmen, de hoogste vulkaan ter wereld, als je vanaf het centrum van de aarde rekent. Maar ja, geen tijd, geen geld… Er komt altijd wel wat tussen.Dan stapt Jessi zijn taxi in. Ze is jong, mooi en in het bezit van een flinke tumor in haar luchtpijp. Ze heeft misschien niet zoveel tijd meer om haar dromen waar te maken. Dat Jessi en Adam verliefd worden is zeker, een gezamenlijke toekomst is dat niet. Tijd voor Adam om in actie te komen."

Alice’ leven valt in duigen wanneer ze ontdekt dat haar echtgenoot,met wie ze al jaren een liefdevol huwelijk heeft, ertientallen minnaressen op nahoudt. Het is een aanslag op haarbestaan, een gebeurtenis die haar kijk op zichzelf en op relatiesvoorgoed verandert. Ondanks haar aangetaste zelfvertrouwenwil Alice er alles aan doen om weer overeind te krabbelen.Het wordt een zoektocht naar een lelijke waarheid, maar zemoet en zal dit drama te boven komen. Een boek dat onder mijn huid ging kruipen, zeker als je weet dat dit boek gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. Tijdens het lezen werd ik soms ongemakkelijk omdat ik niet kan begrijpen dat je het zover kan laten komen maar langs de andere kant vond ik het interessant te lezen hoe het is om te leven met iemand die seksverslaafd is en hoe het de grondvesten van een relatie kan doen daveren. Taboedoorbrekend, hartverscheurend en uiteindelijk sterk!

Van een ingeslikt kunstgebit tot het mysterie van het maagdenvlies, huisarts Anne Marieke Wiggers krijgt elke dag een buitengewoon inkijkje in het leven van haar patiënten.In dit boek vertelt zij over de grote zorgen en kleine kwaaltjes van gezinnen op de consultatie, over huisbezoeken op de fiets bij een bejaarde zumba-dansende dame, bij een kunstenaar met een voorliefde voor kwarteleieren en weed, en bij een man die seks zo beu is dat hij liever rekken vult in een supermarkt. Het zijn verhalen over buitengewone, maar ook heel gewone mensen die nog het meest van al bevestiging of geruststelling zoeken bij hun dokter.

Sophie Kinsella, de onbetwiste koningin van het feelgood-genre, geeft met haar novelle Hoe voelt het? een bijzonder kijkje in haar persoonlijke wereld. Bekend van de iconische Shopaholic-reeks, heeft Kinsella miljoenen lezers aan zich weten te binden met haar humoristische en romantische verhalen. Maar met deze novelle laat ze een kant van zichzelf zien die haar lezers nooit eerder zagen. Het resultaat is een kort verhaal dat zowel aangrijpend als kwetsbaar is. Het verhaal draait om Eve Monroe, een succesvolle bestsellerauteur die op het punt staat haar nieuwste boek groots te lanceren. Haar leven lijkt perfect, tot ze wakker wordt in een ziekenhuis en te horen krijgt dat ze is geopereerd aan een kwaadaardige hersentumor. Vanaf dat moment wordt ze geconfronteerd met een nieuwe werkelijkheid vol onzekerheden. Deze novelle raakt een persoonlijke snaar, want Kinsella baseerde het verhaal op haar eigen ervaring met deze vreselijke ziekte. Voor fans die de schokkende aankondiging op haar social media zagen, voelt dit boek als een intiem inkijkje in haar strijd. Wat opvalt, is hoe Kinsella haar kenmerkende luchtige stijl trouw blijft, ondanks het zware onderwerp. Hoewel fictie, is het overduidelijk dat Kinsella’s eigen emoties en ervaringen doorklinken in de woorden. Het is aandoenlijk en verdrietig, maar bovenal krachtig en inspirerend. Kinsella toont hiermee een andere kant van haar schrijverschap.

Op een zomerdag in 1996 vinden spelende kinderen tussen het riet op Linkeroever in Antwerpen het verminkte lichaam van een jonge vrouw. Haar schedel is met brute kracht ingeslagen. Al snel wordt duidelijk dat het gaat om Sally Van Hecke, een moeder van twintig die tippelde om haar drugsverslaving te bekostigen. Maandenlang speurwerk levert de politie wel verdachten op, maar geen dader. Het enige aanknopingspunt is een onbekende klant die op die fatale avond met Sally gezien werd. Volgens getuigen had hij een paardenstaart en zat hij aan het stuur van een opvallende Amerikaanse auto, maar elk spoor naar de man en zijn wagen loopt dood. Tot wanhoop van Sally’s familie wordt het onderzoek stopgezet, verhuist het dossier naar de archieven en blijft de moord bijna twintig jaar lang een zoveelste cold case.

Wat als je man een huwelijkscrisis heeft? Dat overkomt Esther op een vroege herfstdag. Na een weekje logeren bij haar turnmaatje Lies valt de bom: haar man wil scheiden.

Hé, is dit ook ADHD? is géén wetenschappelijk boek, maar gaat het gesprek met de wetenschap niet uit de weg, getuige het eerste hoofdstuk ‘ADHD in de wetenschap’. De auteur deelt zonder schroom waar ze tegenaan loopt door haar ADHD. Medicatie of niet? Hoe omgaan met verwachtingen van anderen (waaraan ze moeilijk kan voldoen?), wat met ‘administratie-aversie’, het omgaan met tijd? Hoe doen anderen dat met ADHD? Ze benadrukt dat een anders werkend brein ook een superkracht kan zijn en pleit voor zelfacceptatie. Het boek is geschreven met humor en zelfspot en is bedoeld voor iedereen die direct of indirect met ADHD te maken heeft. Mensen zeggen me vaak dat ik de kenmerken heb dus daarom wou ik dit boek lezen. Veel overeenkomsten heb ik niet ( ik verlang niet na drie dagen op reis naar thuis, vriendschap onderhouden met échte vrienden heb ik geen probleem mee, ik heb geen moeite een boek uit te lezen maar er waren zeker ook herkenningspunten (snel verveeld, moeilijk kunnen stilzitten, vergeetachtig, aan veel dingen tegelijk denken, op mijn best zijn in een crisissituatie, dat ik te luid en teveel praat,...) Ik kwam ook tot nieuwe inzichten zoals ADHD vaak samen gaat met hormonen, dat verslavingen sneller voorkomen en dat het echt wel ok is met dit te leven (trouwens, meer mensen hebben ADHD dan dat je op het eerste zicht denkt). Wat ik een mooi hoofdstukje vond ging over hoe om te gaan met een ADHD'ER. We nemen geen blad voor de mond(herkenbaar) en dat komt soms kwetsend over maar zeg dan tegen ons hoe dat overkomt en ik zal sorry zeggen. Of... dat we steeds iemand onderbreken in een gesprek omdat ik vind dat het te traag gaat of omdat ik nog zoveel wil zeggen of aanvullen(mijn werkpunt, al jaaaaren) of... als we ergens enthousiast over zijn is het onmogelijk om te stoppen met praten. Maar ook dat we goudeerlijk zijn en dat je daarom wel weet waar je aan toe bent. En de beste tip: blijf wie je bent, verander niet!

In ‘wat ik nog wilde zeggen’ schrijft Frances Lefebure brieven naar alle mensen die iets voor haar hebben betekend voor, tijdens en na de zwangerschap van haar zoontje Saul. Er passeren brieven de revue naar vroedvrouwen, een meisje in de wachtkamer, haar overleden mama, Lindsey Pfaff en haar pluszonen. Maar ook een brief naar zichzelf, een random verkoper van kurkvloeren en aan haar poetsvrouw.Het leek alsof ik een kist had gevonden met allemaal kostbare brieven in. Ik voelde me soms ‘betrapt’ tijdens het lezen, alsof ik iemands diepste gedachten, wensen en dromen voor me had. Het voelde tegelijkertijd ook als brieven lezen van een vriendin. Zo eerlijk en diep schrijven vind ik best gedurfd. Zeker over haar overleden moeder of over het feit dat ze geen burcht rond haar wou bouwen van haar alleen met haar baby maar ook bewust zorgde dat Saul ook een sterke band kreeg met zijn papa en de rest van zijn nabije omgeving.